Te Whanganui-a-Tara

"Tekst wygrał w IX etapie I Konkursu Redakcyjnego w kategorii "Najwięcej lubiących to!" z wynikiem 15 glosów. Gratuluję - Administrator NNZ"

"Tekst zwyciężył w IX etapie I Konkursu Redakcyjnego w kategorii "Wybór Jurorów" Gratuluję - Administrator NNZ"

Maorysi nie lubią nazwy "Wellington". Według nich jest zdecydowanie zbyt europejska. Mają swoją. Jedną dla samego miasta, drugą dla tamtego terenu. I z obydwoma wiążą się, oczywiście, barwne legendy.

Starsze z tych dwóch to Te Upoko o te Ika-a-Maui, czyli głowa Ryby Mauiego*. Nazwa ta, mimo swego wieku, nadal jest używana w niektórych kontekstach, na przykład na określenie Victoria University w Wellington.

Te Whanganui-a-Tara dosłownie znaczy Wielka Zatoka Tara. Maorysi wierzą, że przed wiekami zatoka nie istniała, ale w wodach ówczesnego jeziora mieszkały dwa taniwha (potężne stworzenia morskie): Whataitai (czasem występujący jako Hataitai) i Ngake. Whataitai mieszkał tam, gdzie obecnie znajduje się zatoka, a kiedyś było jezioro, i był stworzeniem o łagodnym usposobieniu. Natomiast Ngake, który mieszkał nieco bardziej na południe, odznaczał się dość ostrym charakterem. Ngake co dzień słuchał, jak wody Raukawa Moana (Cieśniny Cooka) podążają z szumem na południe, i któregoś dnia postanowił opuścić za ciasne już dla niego jezioro. Najpierw popłynął na północ jeziora, by potem z całym impetem ruszyć na południe, a siła uderzenia była tak potężna, że skały Seatoun (jedna z dzielnic na obrzeżach Wellington) ustąpiły i Ngake wypłynął na otwarte morze. Whataitai pozazdrościł mu wolności i podążył za nim. Niestety, miał pecha. Woda szybko opuściła nieckę jeziora i Whataitai osiadł na mieliznie. Leżał tam bezradnie przez całe pokolenia, aż w końcu wielkie trzęsienie ziemi wypiętrzyło pod nim grunt. Dusza Whataitai opuściła go i pod postacią ptaka Te Keo pofrunęła nad zatoką, płacząc nad losem taniwha. Jego ciało zaś zamieniło się w skały i wzgórza w pobliżu wejścia do zatoki.

Po dziś dzień osada na wzgórach u stóp Mount Victoria nosi nazwę Hataitai, a samą górę Maorysi nazywają Tangi Te Keo (Płacz Te Keo). I to jest jedna z rzeczy, które urzekają mnie w kraju długiej, białej chmury: umiejętność połączenia tradycji "rdzennych" z nabytymi od europejskich osadników. Nie przyszło to od razu, ale jednak się udało.

*więcej o Rybie i Mauim możecie przeczytać w artykule Te Ika-a-Maui, czyli jak powstała Nowa Zelandia: http://www.naszanowazelandia.pl/artykuly/23/te_ikaamaui_czyli_jak_powstala_nowa_zelandia/